Ter nagedachtenis aan Nico Wijnhoven

Geboren: 8 augustus 1934 in Wellerlooi.

Overleden: 23 augustus 1946 in Aijen.

Nico Wijnhoven.

Nico Wijnhoven is geboren op 8 augustus 1934 in Wellerlooi en op 23 augustus 1946 overleden ten gevolge van een mortiergranaat ongeluk, Op de Paal 1 in Aijen (L).

Nico was het vijfde kind uit een gezin van tien kinderen, allemaal in Wellerlooi geboren.  

Hoe kwam het gezin Wijnhoven in Aijen terecht?

In 1942/1943 brandde ons huis af. Een tijdelijk onderkomen bij de familie Manus Mulders in Wellerlooi was van korte duur. Het gezin vertrok naar Bergen, waar mijn broers en zussen op verschillende locaties, bij familie en andere mensen, werden ondergebracht. Na de oorlog gingen we in Aijen, Op de Paal in een Wehrmachtshuisje wonen tot 1954.

 23 augustus 1946.

Het was hartje zomer, schitterend weer, zomervakantie! Deze prachtige zomerse dag die zo mooi begon, zou dramatisch eindigen. Nico, Jozef 7 jr. en ik 5 jr. waren thuis de hele morgen heerlijk aan het spelen. De zusjes Netje 10 jr. , Giny 9 jr. en broertje Wence 6 jr. waren door vader en moeder naar Gradus Telui, een keuterboertje in de buurt, gestuurd om te helpen bij de graanoogst. Toen ze daarmee klaar waren rond het middaguur, gingen ze bramen plukken. Onderweg naar huis kwamen ze bij een berg munitie, waaronder mortiergranaten. Het idee leefde dat in zo’n ‘ding’ een parachute kon zitten. Dat was iets geweldigs! Een parachute !! Gevaarlijk?!! Wel of niet meenemen? En hoe kon je zo’n parachute er uit halen? Uiteindelijk werd een mortiergranaat meegenomen, niet wetende dat zo’n ‘ding’ levensgevaarlijk kon zijn.

Thuis gekomen met een schort vol bramen, werd de mortiergranaat trots aan Nico overhandigd in de hoop dat hij de parachute  er uit kon halen. Omdat het bramensap door de schort begon te druppelen, spoedde het drietal zich naar binnen.

Nico bekeek het ‘ding’ eens goed, draaide de dop los, maar zag geen parachute. Wat nu? De dop werd er weer op en weer afgedraaid. Dat ‘ding’ moest toch open te krijgen zijn? Niet goed dan maar kwaadschiks! Nico ging op een knie zitten en terwijl Jozef en ik gespannen toekeken, pakte hij een baksteen en begon op de granaat te slaan. Bij de derde slag was het raak. Door een oorverdovende knal werden we alle drie tegen de grond geblazen……

Enkele seconden later kwam ik weer bij bewustzijn en zag op een paar meter afstand Nico bewegingloos op zijn linkerzij liggen met de rug naar mij toe. Ik zag niets bijzonders aan hem, geen verwondingen maar hij had de volle laag gekregen en was op slag dood. Jozef en ik waren zwaar gewond. In huis hadden ze de knal ook gehoord en toen ze geschrokken naar buiten renden, zagen ze welke ramp zich had voltrokken…………

Telefoon om de dokter te bellen was er nog niet. Dus moest er iemand naar de melkfabriek om vader te bellen die op het gemeentehuis werkte. De dokter en de vroedvrouw waren er ook in een mum van tijd. Jozef en ik werden zo goed als mogelijk verbonden en vervolgens in een open vrachtwagentje naar het ziekenhuis in Venlo gebracht. De dokters vreesden voor ons beider levens want we hadden heel veel bloed verloren. Wonder boven wonder hebben Jozef en ik het overleefd!

De 23 augustus ’46 was een inktzwarte dag voor ons gezin.

Arnold wijnhoven, namens de familie Wijnhoven.